به یک متن روشن و فاقد ابهام در مذاکرات وین رسیده‌ایم و آنچه باقی مانده، بیش از آنکه به مذاکره نیاز داشته باشد، نیازمند تصمیم سیاسی آمریکاست .

دو گروه در وین در حال کار هستند، یکی از آنها به چگونگی بازگشت ایران به تعهدات خود می‌پردازد و گروه دیگر بر روی گام‌هایی که آمریکا باید برای کاهش تحریم‌ها بردارد تا به انطباق با تعهدات خود تحت برجام بازگردد.

ما نباید به برنامه آمریکایی‌ها دل ببندیم چراکه ارتباط با جهان به غیر از آمریکا می‌تواند محقق کننده مصالح ما باشد، مانند سند همکاری ایران و چین که باعث نگرانی، غضب و ناراحتی شدید آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها شده است.

چه دولت کنونی و چه دولت آینده، باید با حمایتهای همه‌جانبه‌ی قانونی، دولتی و حکومتی از تولید و رفع موانع آن، همت کنند که امسال جهش تولید به معنی واقعی تحقق یابد.

اگر ضعیف بودیم و توان مقابله با آنها را نداشتیم همان کاری را می‌کردند که با عراق کردند.

بن‌بست موجود، تاکتیکی و داخلی نیست بلکه به «راهبرد مزورانه غرب» مربوط است.

برای اجرای کل تعهدات با کل تعهدات آماده‌ایم؛ برای اجرای جزء با جزء هم آماده‌ایم.

لحن دولت جدید آمریکا مقداری تغییر کرده است و به بعضی از مسائل اعتراف کرده است. اعتراف کرده که کار دولت قبل اشتباه بوده است و حتی اقدامی عملی نیز کرده است و نامه اشتباهی که دولت قبل به سازمان ملل فرستاده بود را پس گرفت.

استانداردهای FATF به‌گونه‌ای بیان شده است که قطعنامه‌های بعدی مرتبط هم از نظر کشورها باید پذیرفته شود و این چالش جدی برای حقوق اساسی ما ایجاد می‌کند چراکه ما خود را ملزم می کنیم تا مصوبات شورای امنیت را بدون قید و شرط خاصی اجرا کنیم!